Rewizja stanowi w niemieckim postępowaniu karnym ostatni środek odwoławczy służący zaskarżeniu wyroku skazującego. Ma zatem szczególne znaczenie, ponieważ umożliwia ostateczną kontrolę orzeczenia sądu, zanim stanie się ono prawomocne. Rewizja zasadniczo różni się od apelacji: nie jest „drugim sądem merytorycznym”, który ponownie przeprowadza całe postępowanie czy jeszcze raz przesłuchuje świadków. Koncentruje się wyłącznie na błędach prawnych, które mogły obciążać zaskarżony wyrok. Należą do nich m.in. błędy procesowe (np. nieprawidłowa obsada sądu, wadliwe oddalenie wniosków dowodowych, naruszenia zakazów dowodowych) lub błędy materialnoprawne (np. niewłaściwe zastosowanie przepisów karnych, błędy w ocenie dowodów, nieprawidłowy wymiar kary).

Jednocześnie progi powodzenia w postępowaniu rewizyjnym są wysokie. Zakres kontroli jest ściśle ograniczony, a całe postępowanie cechuje daleko idąca formalizacja. Oznacza to, że już niewielkie uchybienia formalne w uzasadnieniu rewizji mogą prowadzić do jej niedopuszczalności. Wymogi stawiane pismu z uzasadnieniem rewizji są złożone i wymagają dogłębnej specjalistycznej wiedzy procesowej oraz drobiazgowej analizy zaskarżonego wyroku i protokołu rozprawy. Pomimo tych ograniczeń – i nierzadko wysokich oczekiwań oskarżonego – dobrze przemyślana rewizja może w wielu sprawach okazać się skutecznym środkiem do skorygowania niezgodnego z prawem wyroku. Niezbędny jest do tego doświadczony obrońca, który doskonale zna specyfikę postępowania rewizyjnego i potrafi skutecznie wykazać słabości procesowe lub błędy prawne sądu instancyjnego.